Noord Vietnam

1 jan. Naar Viet Tri 91 km. Zo, en nu op weg richting China. We fietsen onze straat uit, eerst door het grafstenen gedeelte, dan door de goud- en zilversectie, fournituren en het schoenengedeelte. Dan komen we op een soort rondweg, met kilometerslange muren vol met mozaïek; weer eens wat anders dan de graffiti bij ons. Het is wel koud hoor. We fietsen met een legging onder de korte broek, fleece vest en handschoenen. We komen wel makkelijk de stad uit. Het lijkt of het vandaag minder druk is; misschien vanwege Nieuwjaarsdag.. Toch wordt er langs de weg volop gewerkt in de diverse werkplaatsjes. De route is niet echt interessant. Wel zien we veel velden met rozenkwekerijen. De rozenknoppen zijn allemaal ingepakt in papier. Ook maken we onderweg foto’s bij een varkenstransport. De varkens worden in gevlochten manden met de hand opgestapeld in een vrachtwagen. In Viet Tri hebben we moeite om een enigszins acceptabel hotel te vinden. Als we in een klein winkeltje wat te snacken kopen, treffen we een jongen waar we zowaar een behoorlijk gesprek in het Engels mee kunnen voeren. Dat is een uitzondering hier. Meestal zijn de jongeren te bang om iets te zeggen en staan maar wat te giechelen.

2. jan. Naar Yen Bai 88 km. De route wordt hoe langer hoe mooier. Wel heuvelachtig, maar dat hoort erbij. Af en toe een fiks klimmetje, maar dat gaat ons intussen wel goed af. We fietsen langs veel houtverwerkingsbedrijven, en pomeloteelt. Later ook theeplantages en rijstvelden. Als we langs de weg een pomelo willen kopen, blijken de uitstallingen allemaal nep te zijn. De echte exemplaren liggen op een stapel in het schuurtje. Ook hier is het een stoffig gebied, vanwege de vele houtkap, afgravingen en slecht wegenonderhoud. Het is opvallend dat alle huizen in Vietnam zo smal en hoog zijn. Het blijkt te maken te hebben met een belasting die wordt geheven over de breedte van de gevel. Belastingontduiking is universeel zo zie je maar. ’s Middags gaat zelfs de zon nog schijnen, waardoor het direct wat aangenamer wordt en de vesten uit kunnen. We overnachten in een hotel wat ooit mooi geweest is. Nu oogt het verwaarloosd, met een ontzettend smerig zwembad erbij. Op de kamer is het net als gisteren steenkoud zonder verwarming, maar onder de dekens is het wel uit te houden.

3 jan. Naar Pho Rang 90 km. Het is vandaag minder koud dan gisteren, maar het regent zachtjes, de hele dag. Al snel genoeg zit alles helemaal vol met modder. De mooie route maakt veel goed. Het wordt steeds mooier en heuvelachtiger, met regelmatig een fikse klim. We zien veel rijstterrassen en theeplantages. De stenen huizen maken hier plaats voor houten huisjes met daken van bamboe bladeren. Overal langs de weg ligt houtfineer te drogen; nou ja drogen….. het wordt alleen maar natter vandaag. Het laatste deel van de route fietsen we langs de rode rivier. Onderweg maken  we een praatje met een Engelsman (Leo) op een aftandse oude racefiets. Zijn fiets is helemaal volgeladen met spullen, en alles hangt met touwen en draad aan elkaar. Het is een leuke gast en al maanden onderweg. Een half uurtje later ontmoeten we alweer 2 fietsers uit Duitsland en Australie, Jim en Alexandra. Zij zijn bijna een jaar geleden vertrokken vanuit Duitsland en komen vanuit China. Het is wel typisch dat iedereen die wij ontmoeten de route in tegenovergestelde richting rijdt. We hebben van hen nog wat nuttige tips en een kaart gekregen van China. Het is altijd erg leuk om met medefietsers wat te kletsen, maar de tijd vliegt en we moeten weer verder. Het is best een gevaarlijke weg, zeker met al die modder. Er is geen zijstrook en veel vrachtverkeer. Vlak voor ons maakt een brommer een flinke schuiver en even later zien we een vrachtauto die langs de weg is geraakt. Tegen vijf uur, net voor donker bereiken we onze bestemming. We hebben een aardig hotel, en er is zowaar een goed eettentje in de buurt, waar ze een Engelse menukaart hebben. We eten er lekker, en we krijgen hun beste serviesgoed en bestek, nieuwe eetstokjes en servetjes erbij. Dat krijgen de locals die er zitten niet. Het is hier overigens heel gebruikelijk dat de mensen in een eettentje al hun afval (eten, servetten, lege blikjes etc.) op de grond gooien. Ze rochelen en spugen er zelfs gewoon op de grond. Ook bij de vele bruiloften die we onderweg zien (ze vieren feest in een tent langs de weg) is het een waar slagveld op de vloer.

4 jan. Naar Lao Cai 79 km. Vanmorgen bij vertrek is het weer redelijk droog, alleen nog wat miezerregen. Maar onze kleren zijn nog nat en vol modder van gisteren. Maar we moeten ze toch aan, want we hebben niets anders. De eerste 35 kilometer nog heuvelachtig, en later redelijk vlak en een beetje dalend. De route is weer erg mooi. Veel mensen met een winkeltje of eettentje zitten buiten bij een klein houtvuurtje. Dat is meestal warmer dan binnen, want verwarming hebben ze hier nergens, ook niet in de hotels. Daarom krijgen we onze kleren ook niet droog. We drinken koffie lekker bij een houtvuurtje. Vandaag zien we geen houtfineer meer, maar massa’s mensen die een soort wortels (volgens mij cassave) in stukjes zitten te hakken. We hebben al een paar keer gemerkt, dat je hier als toerist in het noorden, soms wordt afgezet. Zo ook vandaag, eerst met de broodjes en later in een koffietentje. Halverwege overwegen we nog even om naar Bac Ha te fietsen, maar volgens ons routeboekje is dit een zware klim van ongeveer 20 kilometer, dus zien we daar maar van af. Als we ’s middags koffie drinken zien we voor onze neus een vrouw op een zwaarbeladen brommer, vallen, omdat ze een overstekende hond wil ontwijken.  Gelukkig heeft ze zelf niets. Nadat Jan meegeholpen heeft om de brommer weer op te laden rijdt ze vrolijk weer verder. In Lao Cai aangekomen laten we de fietsen maar weer eens wassen, want ze zitten vol modder. ’s Avonds in het hotel laten we de was doen en op straat onze schoenen poetsen, en dan zijn we weer helemaal schoon. Na 3 dagen kou lijden nemen we maar weer eens een lekker luxe hotel.

5 jan.  Sapa.Vanmorgen weer vroeg opgestaan om met de bus naar Sapa te gaan. Dit is een dorpje op 1600 meter hoogte met prachtige rijstterrassen en kleine dorpjes waar verschillende bergvolkeren wonen. Van daaruit heb je ook zicht op de hoogste berg van Vietnam de Fransipan. Maar jammer genoeg is het er ontzettend mistig, dus valt er weinig te zien. Sapa zelf is een super toeristisch dorpje. We gaan met een groepje en een gids op pad voor een trekking naar de dorpen van het Hmong volk en de Giay. In deze regio leven wel 20 verschillende bergvolken. De groep wordt steeds groter door de meelopende Mhong vrouwen met rieten manden op hun rug. Ze maken een gezellig praatje met iedereen en helpen ons om het goede spoor te vinden, maar dat is niet zonder bijbedoeling zoals we later merken. Onderweg klaart het toch wel een beetje op, zodat we mooie uitzicht hebben op de terrassen. Het pad is wel ontzettend glibberig en dalend, dus erg lastig lopen. Maar ja, dan doen we ook weer eens “iets actiefs”. De mensen lopen hier meestal gewoon in klederdracht (niet alleen voor de toeristen). Het is een prachtige tocht, maar natuurlijk moeten we wel de nodige spulletjes bij hen kopen; daar kom je niet onderuit.

6 jan. Bac Ha. Het vroeg opstaan begint te wennen. We hebben wel spierpijn van de trekking van gisteren; toch weer eens andere spieren gebruikt blijkbaar. Vandaag met de bus naar de zondagmarkt in Bac Ha op 900 meter hoogte. De bus vertrekt mooi op tijd maar pikt onderweg nog veel mensen op. Op een gegeven moment zitten we met 19 mensen met de nodige bagage in een minibus waar maar 13 zitplaatsen zijn. Wel lekker warm zo dicht op elkaar. We zijn wel blij dat we dit stuk niet met de fiets hebben gedaan, want het is toch wel erg steil. Na twee uur arriveren we in Bac Ha waar het al behoorlijk druk is. Het is een kleurig geheel met vooral vrouwen in traditionele klederdracht. Op de markt die alleen op zondag wordt gehouden verkopen de locale mensen van alles aan elkaar, zoals sterke drank in jerrycans, waterbuffels, varkens, honden, kippen, kleding, gereedschap, en alles wat voor hun eetbaar is, maar waar wij onze neus voor ophalen. Als we wat willen gaan drinken worden we door een aantal mannen aan tafel uitgenodigd voor een neutje en een onduidelijk stuk vlees. Het drankje is lekker maar we passen toch maar voor de snack. In de restaurantjes op de markt wordt vanalles geserveerd, wat wij meer zien als slachtafval. Dus maar even wachten met eten. De mensen hebben hier toch wel een hard leven; een groot deel van het jaar zitten ze hier in de kou. Dan hebben wij toch wel een erg luxe leventje thuis. 's Middags maken we nog een wandeling door de omgeving en daarna weer terug naar onze warme hotelkamer.  Morgen vertrekken we naar China!!!! Vietnam was mooi, en het noorden het allermooist, maar we zijn hier nu lang genoeg geweest. Hopelijk kunnen we vanuit China ook onze website bijhouden, maar dat is nog even afwachten.