Oeganda

Oeganda
 9 en 10  aug.
We trekken weer verder en gaan bij Kisoro de grens over naar Oeganda. Het is een stuk omslachtiger als de vorige keer, maar na een dik uur is alles weer geregeld. We willen naar Nsonghi, vlakbij de ingang van Bwindi national Parc. De laatste 27 kilometer gaan over een uitdagend 4x4 weggetje naar boven. Wel met prachtige uitzichten. Het Nsonghi camp stelt niets voor: overnachten op een parkeerplaats. Omdat we geen gorilla permits hebben kunnen regelen in Nederland, gaan we de volgende ochtend al heel vroeg op pad, om als eerste bij het breefing point te zijn en daar willen we proberen om toch nog permits te krijgen. Eerst weer een kilometer of 10 verder op het 4x4 weggetje, en dan zijn we om 7 uur daar. Gelukkig krijgen (voor 1200 $ dan) we toch nog permits en kunnen we mee met een groepje Zweden naar de Mishaya gorilla groep. We gaan op pad met 1 gids, 1 bewaker en 4 dragers. Maar we  dragen onze eigen spullen zelf. Het is een behoorlijk moeilijke tocht door het tropisch regenwoud. Gelukkig krijgt Lies  regelmatig een helpende hand van een drager. Na anderhalf uur klimmen, moeten we wachten. De trackers zijn nog op zoek naar de gorilla’s, en we moeten wachten op hun bericht voor we verder kunnen. Na nog een uur klimmen door het dichte struikgewas zien we dan de eerste gorilla. Het is niet eenvoudig om ze te zien; de trackers moeten steeds alles weg kappen, om in hun buurt te kunnen komen. We mogen daar een uur blijven en moeten dan weer terug, over een iets eenvoudigere route gelukkig. Het was heel bijzonder om de gorilla’s te zien, maar ook een erg zware en dure tocht. We zijn bekaf en hebben geen zin meer om nog verder te rijden. Gelukkig vinden we binnen een paar kilometers een mooie lodge, waar we mogen kamperen en ‘s avonds genieten we van een lekker 4 gangen diner. Wat een verwennerij!!
 
11 en 12 aug. Deze dagen best veel in de auto gezeten. We gaan dwars door hetQueen Elisabeth national Parc naar Fort Portal. De eerste dag nog een heel spannend stuk 4x4 weg gehad. Maar gelukkig toch goed terecht gekomen.  De wegen zijn over het algemeen erg slecht. Zo doen we de 2e dag ruim 6 uur over 136 kilometer. Dat zegt wel iets over de kwaliteit van de wegen hier. Rwanda noemen ze het land van de 1000 heuvels; Uganda is het land van de 10.000 speedbumps en de 100.000 potholes! Je wordt er helemaal gaar van, en de auto krijgt het zwaar te verduren. Onze nieuwe banden zullen wel weer versleten zijn tegen de tijd dat we in Nederland aankomen. Onderweg zien we een paar olifanten, verschillende antilopesoorten en een overstekende varaan. We passeren hier ook nog de evenaar, dus even een fotomomentje genomen natuurlijk. Overnachting in de mooie en gezellige tuin van de Kalitusi campsite. 

13 en 14 aug. We gaan richting Murchisson Falls national Parc, maar dat kunnen we niet in 1 dag bereiken, want de wegen zijn nog steeds erg slecht. Eerst gaan we nog even langs Dutchess Deli, een restaurant gerund door Nederlanders, waar ze echt bruin brood verkopen. Daar rijden we graag een stukje voor om. Bovendien hebben ze lekkere kaas, vleeswaren en yoghurt. Dat wordt genieten dus!! We overnachten in Hoima bij het mooie Kontiki hotel. Daar mogen we kamperen in de tuin. Ze zijn daar erg aardig, en de manager komt regelmatig langs om te vragen of alles naar wens is en of ze nog iets voor ons kunnen doen. Ze hebben er ook een heerlijk zwembad, dus besluiten we om maar een dagje langer te blijven en lekker te luieren bij het zwembad. 

15 en 16 aug. We moeten het laatste stuk naar Murchisson Falls nog rijden. Aanvankelijk nog slechte weg, maar later krijgen we echt asfalt zonder potholes. Dat schiet op dus. We overnachten vlak voor de ingang van het park bij de Hermitage Lodge op een mooi plekje aan de rivier. Helaas heeft de koelkast weer kuren. We kunnen de oorzaak niet achterhalen. De zekeringen zijn allemaal goed en het zonnepaneel ook. Maar om de een of andere reden wordt de “huisaccu” toch niet geladen. De volgende ochtend zijn we al vroeg bij de entree van het Murchisson Falls Parc; alweer 130$ entree. De wegen zijn er heel redelijk en er is ook best veel wild te zien. Zo zien we veel verschillende antilopesoorten, pumba’s, buffels, een grote kudde giraffen en een hele grote kudde olifanten. Om 2 uur gaan we met een Nijlcruise mee op riviersafari. Dit is een erg mooie tocht en we zien onderweg weer van alles: olifanten, colobusaapjes, bavianen, nijlpaarden, 2 krokodillen en diverse mooie vogels. We varen tot aan de waterval. Hier gaat de Nijl met veel kracht door een rotsspleet van 6 meter breed, en valt dan 45 meter naar benden.  Het is wel erg koud aan boord. Na 3,5 uur zijn we weer terug en moeten we nog met de veerboot de Nijl over om bij de camping Red Chili Rest Camp te komen.

17 aug. We vertrekken al vroeg omdat we voor half 10 Murchisson Falls moeten verlaten. Dan gaan we op weg naar Ziwa  Rhino Sanctuary. De campsite daar is helemaal omheind met stalen balken zodat we veilig staan voor de rhino’s. Om half vier gaan we een trekking doen met gids. Na ongeveer een uur lopen hebben we de neushoorns getraceerd. Heel indrukwekkend om deze bedreigde dieren van zo dichtbij te zien. In dit Parc zitten ongeveer 20 neushoorns die dag en nacht worden bewaakt. Als we na het diner van het restaurant naar de campsite lopen zien we vlakbij ons hek 2 grazende neushoorns lopen. Dus dat hek is niet voor niks!!
De volgende dag gaan we verder naar Kampala. De weg is goed, maar hoe dichter we bij de stad komen, hoe drukker het wordt. In de stad is het verkeer heel hectisch en hier geldt het recht van de sterkste. De bodaboda’s en busjes rijden kris kras door het verkeer. We komen toevallig langs een grote Shoprite, daar kunnen we onze voorraden weer aanvullen. Eindelijk eens een goede supermarkt! We overnachten bij Red Chili Rest Camp net een beetje buiten de stad.

19 aug. Er staat vandaag een fietstocht op ons programma. We gaan met een gids en een technician op krakkemikkige mountainbikes  van start. Het eerste stuk voert door de buitenwijken van Kampala. Het is er een onbeschrijflijke troep en allerlei mensen zijn langs de weg bezig met van alles en nog wat. Na zo’n 8 kilometer bereiken we de haven met bijbehorende vislucht en worden onze fietsen in een bootje geladen. We varen naar het eiland Pule, waar de tocht verder gaat over heuvelachtige paadjes. We komen door allerlei kleine dorpjes waar de kinderen roepen en zwaaien naar ons: mzungo, mzungo. We lunchen lekker aan het zwembad bij het Lake Side Resort, maar moeten dan nog terug. Ondertussen is het gaan regenen en binnen de kortste keren zitten we helemaal onder de modder. lies krijgt ook nog een lekke band, maar gelukkig hebben we een technician bij ons. Alleen is hij vergeten om een reserve band mee te nemen. Hij legt dus de band van de fiets van de gids bij Lies erop en de gids gaat met zijn fiets achterop een Bodaboda richting de boot. Rond een uur of vijf zijn we weer terug in Kampala en allebei bekaf. Dus eten en al vroeg naar bed. De volgende dag vertrekken we naar Jinja, 85 kilometer over goede weg. Jinja is een bekende plaats omdat de Nijl daar ontspringt uit het Victoria meer. We hebben er even over de plaatselijke markt gewandeld, fruit gekocht en een Rolex gegeten. Dit is een soort omelet, die gerold wordt in een chapati. Overnacht op het Nile explorers camp direct aan de Nijl. Een leuke superdrukke camping. Wel erg rumoerig, muziek tot diep in de nacht.

21 en 22 aug trekken we weer verder naar Sipi Falls bij mount Elgon. De weg er naar toe voert door een heel mooi bergachtig gebied met veel landbouw en kleine, arme dorpjes langs de weg. Veel ronde hutjes met rieten daken.Onderweg komen we de eerste waterval tegen. Diverse mannetjes proberen ons naar hun campsite te lokken. We bekijken er 4 maar het is allemaal bagger. Wel mooie uitzichten maar het sanitair is zelfs voor Afrikaanse begrippen verschrikkelijk. Uiteindelijk kiezen we de minst slechte, met mooi uitzicht en enigszins acceptabel sanitair. Het gaat regenen en de volgende dag is alles modderig en mistig. Geen weer dus om een trekking naar de watervallen te doen vandaag. Dus vertrekken we weer, nu naar de grens richting Kenia.
Een van de vele “mannetjes” loodst ons langs alle loketten.