Kenia

Woensdag 22aug. Bereiken we de grens met Kenia. Een mannetje loodst ons langs de vele loketten en probeert ons nog wat extra geld af te troggelen. We rijden vandaag tot aan Kisumo, een grote en best moderne stad aan het Victoriameer. Het verkeer is erg hectisch, minstens zo erg als in Kampala. Even buiten de stad kamperen we op een mooie plek bij het meer, Dunga Hill Camp. Hier blijven we 2 nachten om nog een dagje bij te komen en de was droog te krijgen. ‘S middags wandelen we naar het kleine vissersdorpje Dunga. Een plaatselijke gids geeft uitleg over de vangst van tilapia en nijlbaars. De vis wordt hier gevangen, verhandeld, schoongemaakt, gebakken of gerookt.. van een vrouwtje kopen we een zojuist gebakken vis voor “thuis”. Ook lopen we nog over en door het naburige moeras.
Op vrijdag trekken we verder richting Masai Mara. Eerst langs de enorme theevelden van Kericho en daarna wordt het landschap leger en rijden we langs grote grasvlaktes. Bij Mulot nemen we de afslag richting Masai Mara. Een zeer slechte 4x4 weg van 65 km lang. Halverwege wordt het plotseling heel donker. We komen bij het luxe Ngerende Island Hotel en vragen of we daar mogen overnachten op de parkeerplaats. Het begint keihard te regenen en we wachten in de auto tot het minder wordt. Ondertussen probeert de security met de manager te regelen of we daar mogen staan. Na lang overleg is het akkoord en komen we in het restaurant met een groot haardvuur. Ze brengen ons koffie en de kok komt vragen wat we willen eten. Na een poosje wordt het 3 gangen diner opgediend en komt de generaal manager Agnes ons vertellen dat wij hun gast zijn en dat we niets hoeven te betalen voor overnachting en diner. We worden naar onze auto begeleid en krijgen een mobilofoon mee van de security voor “noodgevallen”. Na een regenachtige nacht mogen we lekker warm douchen in een super de luxe bungalow met veranda boven de Mara rivier, waar de nijlpaarden heerlijk liggen te relaxen. De badkamer is nog luxer dan thuis!! Door de vele regen zijn de wegen nog slechter en modderiger geworden. We rijden 3 uur over 30 kilometer en komen ook vast te zitten. Met veel moeite komen we er toch weer uit. Onderweg zien we al erg veel dieren, vooral gnoes en zebra’s, maar ook olifanten en struisvogels. We willen naar de oversteekplaatsen bij de Mara rivier om de grote trek te zien, maar er is zo’n enorme wirwar van paden ontstaan, dat we het niet kunnen vinden. Wel zien we enorme groepen van duizenden gnoes en zebra’s.Twee keer moeten we door een riviertje rijden, wat altijd weer spannend is, omdat je niet weet hoe diep het is en hoe de bodem is. Uiteindelijk vinden we de hoofdweg terug en rijden naar het Crocodile Camp bij de Talek Gate voor de overnachting. In de avond alweer regen en dus nog meer modder.  De volgende ochtend zijn we in enkele uurtjes het park uit bij de Sekenani Gate en rijden naar Lake Naivashu, waar we overnachten aan het meer. 

Maandag 27-8 huren we mountainbikes en gaan hiermee naar het Hells Gate National Park. Je mag hier op de fiets rondrijden en het is heel bijzonder om te fietsen met zebra’s, giraffen, gazelles en pumba’s om je heen. Het is bovendien een erg mooi park met veel steile kliffen. Na enkele uren wordt het weer heel donker, en fietsen we zo snel mogelijk terug naar de camping. Gelukkig zijn we net op tijd om de was binnen te halen. Alleen is er iemand binnen geweest. Het Hongaars is los en de inhoud van de vuilniszak lipt op de vloer en een tas is kapotgebeten. Een van de vele apen hier is zo slim geweest om dat gaas los te krijgen. Later blijk dat er ook nog sinaasappels gestolen zijn. De volgende dag gaan we naar het green Carter Lake, in de buurt. Het is een erg slechte weg en daar zien we al veel wilde dieren lopen. We gaan een rondje over de kraterrand lopen. Het is veel klimmen over kleine rotsige paadjes en niet eenvoudig om de route te vinden, omdat de pijlen erg verwarrend zijn. Als we aan het zoeken zijn naar het juiste pad staat er plotseling een grote buffel tegenover Jan. Dat is schrikken!! We gaan maar snel terug over het pad waarlangs we gekomen zijn. Wel klimmen we daarna nog naar het viewpoint waar we een mooi uitzicht hebben over het meertje.

 Woensdag 29-8 vertrokken naar Nairobi en rijden onderweg in een heel dichte mist. We komen al vroeg aan bij Jungle Junction, een bekende overlanders camping. We laten daar onze gaskruik vullen en de was doen en doen boodschappen. Het is hier erg koud en vochtig. ‘S avonds eten we gezellig met zijn allen aan de grote tafel. 
Het visum : Als je met het vliegtuig naar Ethiopië gaat krijg je een visum on arrival bij de luchthaven. Wij moeten echter naar de ambassade in Nairobi om een visum aan te vragen. De volgende dag gaan we ‘s morgens met een taxi naar de ambassade van Ethiopië voor het visum. Eerst moeten we wachten en wachten tot we aan de beurt zijn. Dan zegt de vrouw met het kruis op haar voorhoofd dat we eerst toestemming moeten vragen bij de Nederlandse ambassade. Ondanks vele protesten van ons blijft ze bij haar standpunt, dus gaan we met de taxi naar de Nederlandse ambassade. Daar komen we zomaar niet binnen, want we moeten eerst een afspraak maken. Na veel discussie en smeken, mogen we er toch in en moeten wachten tot iedereen aan de beurt is geweest. Uiteindelijk krijgen we een brief mee waarin staat dat zij niet in de positie zijn om toestemming te geven voor een visum. Dus wij met de taxi terug naar de Ethiopische ambassade. Helaas hebben ze net lunchpauze van 12.30 tot 14.00 en moeten we dus om twee uur terugkomen. Om de tijd nuttig te besteden gaan wij ook maar lunchen. We zijn weer terug om twee uur, maar de dame met het kruis komt pas om half drie. We leveren onze brief en paspoort in en dat moet dan door de ambassadeur voor akkoord getekend worden. Dus moeten wij wachten. Na diverse keren geïnformeerd te hebben of de ambassadeur al getekend heeft, zegt ze doodleuk, dat hij er niet is, en ze weet ook niet of hij nog wel komt, want ze kent zijn agenda niet. We kunnen dus maar beter morgen terugkomen. Jan springt uit zijn vel, dat snap je wel, maar we kunnen er niets aan veranderen. Om half vijf zijn we terug bij Jungle Junction en moeten 70 dollar aftikken voor de taxi. De volgende dag gaan we maar met eigen auto naar de ambassade. Daar aangekomen blijkt de ambassadeur al getekend te hebben, maar moeten wij nog een aantal formulieren invullen. Vervolgens moeten we betalen, maar dat gaat zomaar niet! We moeten naar de bank om de 120 dollar te betalen. Dus snel weer naar buiten en samen achterop de boda boda naar de bank. Ook daar moeten we weer formulieren invullen natuurlijk en betalen. Vervolgens zsm terug naar de ambassade want voor je het weet is het weer lunchpauze. Alle formulieren weer ingeleverd en weer wachten. Na een paar keer informeren hoe het zit zegt ze doodleuk dat we vanmiddag om 3 uur terug moeten komen, dan is het visum klaar. Gelukkig heeft de receptionist met ons te doen en hij gaat direct het visum in orde maken, zodat we het nog net om half een overhandigd krijgen. Yes!!! 

Dan vertrekken we richting het noorden, maar worden onderweg weer aangehouden door de politie. Volgens hem hebben wij 86 gereden waar je maar 80 mag, en dat kost 100 dollar. Het gaat hard tegen hard, want wij hebben echt niet te hard gereden. Hij blijft echter stug vol houden dat we voor het gerecht moeten komen en tot die tijd vastgehouden worden. Uiteindelijk geven we hem 40 dollar, die hij ongemerkt in zijn zak steekt en mogen we doorrijden. Achteraf balen we er wel van, dat we er toch weer ingetrapt zijn, en dat hij met 40 dollar gematst is. We overnachten in de buurt van Mount Kenia bij de Bantu mountain lodge op een mooie plek met bedroeven sanitair. Er zitten veel apen, niet alleen bavianen, maar ook mooie colobusapen en  blauwe meerkatten.

Zaterdag 1 sept. Willen we verder naar Lake Baringo. De route gaat echter de laatste 85 kilometer over heel slechte weg. Bovendien worden we gewaarschuwd voor bandieten langs deze route. Dus besluiten we maar om een stuk om te rijden. We komen niet verder dan Lake Nakuru, dit is een nationaal park waar ze weer 60 dollar op entree vragen. Dat gaan we niet doen en we overnachten op een troosteloze camping waar het ook nog heel hard begint te regenen. Voor het avondeten hebben we knakworsten en noodles.

Zondag 2 sept. Nog een paar uurtjes rijden en dan arriveren we op Roberts Camp aan Lake Baringo. Het lijkt hier wel een vogelparadijs. We hebben een mooi plekje pal aan het water en kijken onze ogen uit naar al die prachtige vogels hier. Je hoort verder niets, behalve af en toe een nijlpaard. Het is heerlijk zonnig weer, dus dit is echt genieten. Als we ‘s avonds een pizza eten in het restaurant komt er plotseling een groot nijlpaard uit het water om bij onze camper te grazen. ‘S nachts horen we hem nog een keer langs komen. De volgende dag staan we al vroeg op voor een boottochtje langs de oevers van het meer. We zien allerlei vogels, kleine nijlkrokodillen en natuurlijk hippo’s. De bewoners drinken het water uit dit meer omdat ze niets anders hebben en krijgen er bruine tanden van. Na het ontbijt maken we nog een flinke wandeling naar de kliffen met een gids. De rest van de dag lekker relaxen aan het meer en ‘s nachts weer bezoek gehad van onze hippo.

Dinsdag 4 sept. Vandaag gaan we naar Maralal. De hele dag gereden over 150 km. De weg was erg slecht met gravel en kuilen, maar wel erg mooi. Maralal zou een leuk stadje zijn met Samburu mensen in traditionele kledij, maar dat viel tegen. Het is een erg stoffig stadje met veel lastige dronken mensen. Uiteindelijk komen we we terecht in een resort, wat verbouwd werd, en waar we mochten overnachten. De volgende ochtend gaan we verder richting Wamba. De weg nog slechter dan gisteren, maar wel door het allermooiste Afrikaanse landschap met rood zand, dor gras, acaciabomen en bergen op de achtergrond. We passeren zebra’s, kamelen, bavianen en kuddes geiten, ezels en koeien, die worden geleid door Samburu mensen, vaak traditioneel gekleed met mooie kralen en mannen in rokjes. We bezoeken een echte Samburu markt, waar vandalen wordt verkocht en verhandeld, ook vee. Geiten en kippen worden er geslacht. Vooral de jonge Samburu krijgers zien er erg mooi uit, maar willen niet op de foto. Met wat kunst en vliegwerk hebben we toch foto’s kunnen maken. Overnacht bij de Bomu womensgroep aan de rivier vlakbij Samburu national park. 

Donderdag 6 sept. Er staat een dagje Samburu n.p. op het programma, maar als we bij de Gate de entreepriizen zien, slaan we dit maar over. We doen boodschappen in Isiolo en rijden dan over de A2 naar Marsabit. Heel goede weg, maar er is vrijwel geen ander verkeer. We overnachten op een leuke camping Henry’s camp, maar horen daar dat er gisteren 3 mensen zijn vermoord op de weg naar Moyale, waar wij morgen de grens met Ethiopië over moeten. Dit stuk is nog 250 km en er is geen andere weg. We slapen slecht omdat we ons zorgen maken over deze weg. Bij het politiebureau verzekeren ze ons echter dat de weg weer veilig is. Het ging om een etnisch conflict en er is veel politie langs de weg. De weg is goed en erg rustig, maar als we af en toe mensen op de weg zien staan schrikken we toch wel even. Bij de grens aangekomen is er net lunchpauze. De grens is dan gewoon 2 uur gesloten. Om half drie kunnen we er pas door, dit is Afrika!!