Kota Kinabalu

17 en 18 oktober. Naar Monsopiad village gefietst; toch weer 30 km. Op de terugweg zijn we kletsnat geregend. Een cultural village van de Kadazan stam en in het bijzonder de krijger Monsopiad. Er hangen daar nog zo’n 43 schedels die Monsopiad zo’n 200 jaar geleden heeft buitgemaakt. We waren natuurlijk weer de enige toeristen hier. Er werd een dansvoorstelling opgevoerd met 5  musici en 5 dansers speciaal voor ons en natuurlijk moesten we op het podium meedoen. Je kunt je niet drukken als je maar met z’n tweeen bent he. ’s Avonds hebben we op de nightmarket heerlijk vis gegeten bij een van de 100den stalletjes. Je dessert (gebakken banaantjes) kon je weer bij een ander stalletje halen. Ook naar de kapper geweest vlak bij ons hotel. Goed geknipt en wel een half uur haren gewassen (ze zijn nog nooit zo schoon geweest) voor ongeveer 6 euro. Ook in het centrum een tour geboekt voor de beklimming van de Mount Kinabalu.

Stukje geschreven door Loes:

19 oktober. Na een lange vlucht is het dan eindelijk zover: Anke en ik komen aan op Kota Kinabalu airport. Pap en mam wachten ons zoals het hoort op met geschreven naambordjes. Een warm onthaal en dan de eerste stap naar buiten. Dat is wel even een ander temperatuurtje dan het koude vliegtuig. Nadat we onze spullen naar het hotel hebben gebracht snel iets anders aan en dan een hapje eten. Italiaans, want we zijn de rijst al zat (ja, nu al!). Ook ’s avonds kiezen we voor iets anders, namelijk Ethiopisch. Wat een wereldstad: Kota Kinabalu.

De tweede dag boeken we een aantal trips en nemen we de taxi naar het Wetlands Centre in Kota Kinabalu. Dit is een stukje gereserveerde natuur met mangrove bomen (die hun wortels boven de grond hebben) en moeras. We zien een aantal bijzondere beestjes, waaronder vele soorten krabben, modderkruipers en verschillende vogels. Het weer valt tegen: regen. Maar het past wel helemaal bij de moerasomgeving. Nog even geshopt en gegeten en daarna vroeg naar bed want de jet lag is toch niet helemaal te negeren.

De derde dag vertrekken we naar Mount Kinabalu. In de veronderstelling dat we de volgende dag pas gaan klimmen. Maar, niets was minder waar. Ze hadden onze reservering omgewisseld en er was geen mogelijkheid meer om de volgende dag op de berg te overnachten dus er zat niks anders op: we moesten klimmen. Bang om onze slaapplek niet voor het donker te halen beginnen we toch maar aan de grote klim. Niet helemaal voorbereid op wat er komen gaat. Na een half uurtje klimmen hadden we wel een vermoeden: wat gaat dit een zware tocht worden. De fase (zoals in de lonely planet omschreven) ‘why am i so hot’ sloeg toe en na nog een half uurtje brak de fase ‘why did i bring so much crap in my backpack’. De fases die daarna volgde weet ik niet meer zo goed, maar wat was het afzien zeg. Zes uur lang buiten adem en erg lastig klimmen over alle rotsen en hoge trappen. De laatste kilometer begon het al te schemeren en hard te regenen. Toen we uiteindelijk bij Laban Rata aankwamen zat iedereen al lekker opgewarmd klaar om naar bed te gaan terwijl wij nog snel een maaltijd moesten scoren. Klimmers starten normaal gesproken namelijk al vroeg in de ochtend terwijl wij pas om 12.30 uur begonnen. Na het eten snel naar onze slaapplek: een klein ijskoud hokje met twee stapelbedden.

Om 1.30 uur gaat de wekker. Een korte discussie: gaan we wel of niet klimmen naar de top. Dat betekent namelijk nog drie kilometer door het donker stijl omhoog. We zijn de kou in het kleine kamertje helemaal zat dus besluiten het toch te proberen. Na wat gegeten te hebben starten we met klimmen, maar al snel blijkt dat het te zwaar is. De vermoeidheid en hoofdpijn breken ons op en we twijfelen te veel over de laatste fase (daarin moet je namelijk over gladde stenen met een touw erg stijl klimmen). We besluiten dus toch maar terug te keren. Verslagen en teleurgesteld, maar het is helaas niet anders. Anke en ik spreken met onze gids (een klein Aziatisch mannetje met heel erg hip haar) af dat hij ons vanaf een andere plek op de berg de zonsopgang laat zien. Gelukkig, want wat was dit fantastisch mooi zeg! De vogeltjes fluiten en de berg wordt langzaam verlicht en verwarmd. Heerlijk, nog nooit zo’n mooi uitzicht gehad. Dat maakt onze teleurstelling over het laatste stuk klimmen toch een beetje goed. Na de zonsopgang ontbijten we en starten we snel aan de afdaling. Omdat we daar nu alle tijd voor hebben besluiten we het rustig aan te doen en volop te genieten van de mooie omgeving. Het zonnetje schijnt en de temperatuur is heerlijk. Het afdalen is een stuk minder zwaar dus dat lukt ons goed. Mooi om te zien dat op elk gedeelte van de route de omgeving er totaal anders uitziet. Na vier (van de zes) kilometer begint ook het afdalen wel wat zwaar te worden. Vooral voor onze voeten en benen. We zijn dan ook blij wanneer we eindelijk het startpunt (in dit geval eindpunt) bereiken: we hebben het gered! Wat een mooie (maar ook erg zware) ervaring. We worden naar een nabijgelegen hotel gebracht. Eindelijk slapen!

De volgende dag zijn we heerlijk uitgerust, maar wat een spierpijn! De tijgerbalsem heeft niet mogen baten. Vooral ik kan bijna niet meer lopen. Een lift in het hotel is dan pas echt een gemis. Rond het middaguur worden we opgehaald door de taxi voor een dagtrip. Anke en Mama bekijken de Rafflesia: de grootste bloem ter wereld (ongeveer 1 meter in diameter) die slechts een week per jaar in bloei staat. Daarna rijden we door voor een canapy trail (lopen over touwbruggen tussen de boomtoppen) en een bezoek aan de hotsprings om even onze spieren op te warmen. Ook erg bijzonder, maar wel een beetje te toeristisch. Na een lange busreis (zeker voor Anke, want ze werd ziek) komen we terug aan in het hotel in Kota Kinabalu. Lekker, het voelt inmiddels toch een beetje als onze ‘thuis’. Nog even snel frietjes met en burger en dan naar bed.

De dag daarna hebben we een relaxed programma: met de boot naar twee eilanden, namelijk: Sapi en Mamutik. We hebben heerlijk aan het strand gelegen (eindelijk zon!) en gesnorkeld. Ja, ja.. ook ik met mijn angst voor alles wat onder water leeft heb een beetje rondgekeken onder water. Fantastisch helder water en heel veel mooie visjes (waaronder Nemo). Allemaal een beetje verbrand, maar dat was het zeker waard. Nu vroeg naar bed want morgen vertrekken we naar de Kinabatangan rivier voor een driedaagse jungle tocht. Gaan Anke en ik dan eindelijk apen zien? Laten we het hopen! En het liefst ook nog een olifantje of twee als we dan toch bezig zijn met wensen…

Stukje geschreven door Anke:

Om 6 uur alweer vertrekken uit het hotel om de bus naar Kinabatangan te halen. Op het busstation maakt Loes een nare misstap waardoor ze haar enkel verstuikt. Wat een pech! Lopen is even geen optie meer, laat staan het dragen van een backpack van 15 kilo. Gelukkig hebben we daar papa nog voor. In de bus kan de voet van Loes goed rusten, want de reis duurt maar liefst 6 uur. Omdat Loes samen met mama nog even naar haar voet laat kijken in het ziekenhuis, komen zij later aan in de Nature Lodge. Papa en ik hebben er dan al een evening cruise over de Kinabatangan rivier op zitten waarbij we al een paar families makaken en neusapen aan de oevers en in de bomen hebben gespot en zelfs een prachtige grote neushoornvogel. Na de cruise verkennen we de hutjes waar we zullen slapen (luxer dan verwacht!) en krijgen we een lekker diner. Daarna is het alweer tijd voor de volgende activiteit, de night walk. In het pikdonker trekken mama en ik de jungle in achter de gids aan. We hebben regenlaarzen nodig om door de modderpoelen te kunnen ploegen en stoppen alle kleding en sokken in tegen de vele bloedzuigers die hier zitten. De gids weet ons een paar hele mooie Kingfisher vogeltjes aan te wijzen, die er wel uitzien als knuffelbeestjes in knalgeel, paars, blauw en oranje.

Om 5 uur gaat de wekker alweer, want het is tijd voor de morning cruise over de rivier. (Alles gaat hier volgens een strikt schema, ze gebruiken zelfs een gong om ons op te roepen voor de volgende activiteit.) De meeste aapjes zijn op dit uur nog niet wakker, maar er zijn wel een slang en een paar mooie vogels te zien. In de middag doen we een jungle trekking van 3 uur. De trekking is vooral erg heet en modderig en het is uitkijken geblazen dat je je laars niet verliest in een modderpoel. Op dit uur en met deze temperatuur is er weinig leven in de jungle, op wat duizendpoten en een heleboel hongerige visjes na. Wel zien we een orang oetan nest en olifantenpoep. Toch een teken dat het soms een stuk drukker is op dit pad! Om 4 uur is het weer tijd voor de evening cruise. Op deze cruise is het weer een drukte van belang met veel apenfamilies (ook met hele kleine baby-aapjes), een krokodil, een hagedis een wild zwijn en neushoornvogels. Op de terugweg – het begint al te schemeren – spot de gids zelfs nog een orang oetan! Bijzonder om dit dier in het wild te kunnen zien.

De laatste ochtend in de Nature Lodge is alweer aangebroken en het is tijd voor de morning cruise. Jammer genoeg is het heel erg mistig dus we vrezen niet zo veel meer te kunnen zien. Net als de mist een beetje begint op te trekken spotten we dezelfde orang oetan weer. En ze heeft gezelschap; een mannetje en een vrouwtje hangen rustig in de boom aan de oever om te ontbijten met de vruchten die in de boom groeien. We kunnen ze nu heel goed zien. Een perfecte afsluiter van onze tijd in Kinabatangan! Na wederom een lange busrit, zijn we weer in Kota Kinabalu, waar Loes en ik snel een vlucht boeken naar Kuching in het zuiden. De tweede helft van onze tijd hier zullen we daar, zonder papa en mama, doorbrengen.

Eigen stukje:

28 oktober  Vandaag niet veel gedaan en lekker uitgerust. Nog wel even naar de zondagmarkt geweest in Gaja street. Ze verkopen er vanalles o.a. puppies en kittens en konijnen en vissen. Je zou ze zo mee naar huis willen nemen, maar ja....... Lekker geluncht bij de Italiaan aan het Waterfront. Loes en Anke maken vandaag nog een tripje naar het eiland Sapi om bruin te bakken en te snorkelen. Morgen gaan we de fietsen weer inpakken en vliegen we naar de Fil