Filippijnen

Nogmaals bedankt voor alle leuke reacties die we hebben ontvangen. Het is toch leuk om te weten dat onze verhaaltjes en foto’s ook bekeken worden!!

29 okt. Vanmorgen vroeg afscheid genomen van Anke en Loes, die nu doorreizen naar Kuching. Daarna dozen en plastic gehaald bij de fietsenmaker hier in de buurt en de fietsen ingepakt. Daarna zijn we nog maar even de stad ingegaan en nog wat gegeten bij Mac Donalds. Tot zover ging alles goed; maar….. om te beginnen kwam de taxi die ons naar het vliegveld moest brengen veel te laat, dus dat was al stressen. Bij de incheckbalie kregen we vervolgens te horen dat we pas mochten inchecken als we een uitreisticket uit de Filippijnen konden laten zien; en dat hebben wij dus niet. Snel naar boven om in een internetcafé gauw vliegtickets te boeken van Manilla naar Ho Chi Minh City. We hebben snel de eerste de beste vliegmaatschappij gepakt zonder naar prijzen te kijken. Weer terug naar de incheckbalie met onze geprinte boekingsbevestiging en dat was oké. Dan door de douanepost…. Die beambte zat maar te bladeren en te zoeken in mijn paspoort, het bleek dat er geen binnenkomststempel in stond, van toen wij via Brunei met de boot naar het eiland Labuan (Maleisisch grondgebied) zijn gegaan. Bij aankomst in Labuan hebben wij echter geen douane gezien. Dit betekende volgens hem dat wij illegaal in Maleisie zijn, en daarom mochten we niet vertrekken. Hij vroeg om de tickets van de boot, maar die hadden wij niet meer. Hij ging bellen naar de bootmaatschappij om het te checken en steeds weer naar zijn baas bellen, wat te doen met ons. Jan werd natuurlijk hoe langer hoe bozer, want ze hadden tijd genoeg, terwijl ons vliegtuig bijna ging vertrekken. Ondertussen werd onze bagage weer uit het vliegtuig gehaald, en wat we ook probeerden we mochten niet vertrekken. Uiteindelijk kreeg hij toestemming van zijn baas om ons toch een stempel te geven, maar ja, het vliegtuig was al weg, dus daar stonden we dan. Gelukkig was de manager van Cebu Pacific erg vriendelijk ( hij vond het ook belachelijk wat die douaniers deden, maar hij kon er ook niets tegen doen) en hij heeft ons geholpen met het –zo goedkoop mogelijk- boeken van een nieuwe vlucht op woensdag. Jammer genoeg waren de prijzen echter erg hoog, zodat we toch 366 euro moeten betalen voor de nieuwe vlucht. Hij heeft wel geregeld, dat we niet meer hoeven te betalen voor de bagage en de fietsen, en onze bagage mag op het vliegveld blijven, zodat we er niet meer mee hoeven te sjouwen. Bovendien heeft hij ons nog met zijn eigen auto teruggebracht naar ons hotel. Dus daar zitten we dan weer, met een fikse kater, want we willen hier eigenlijk helemaal niet meer zijn, maar hebben geen andere keus.

30 oktober. Dan nog maar een dagje naar het eiland Sapi gegaan om te luieren en te snorkelen. We hebben nu ook nog enkele grote varanen zien lopen op het eiland. De haastig geboekte tickets naar Ho Chi Minh City heb ik gelukkig nog ongedaan kunnen maken, terwijl we nog wel de boekingsbevestiging hebben om morgen weer te kunnen laten zien bij het inchecken.

31 oktober. Vanmorgen naar het Sabah museum geweest; het enige wat we eigenlijk nog konden bedenken om te doen hier in de buurt. Het viel wel een beetje tegen, maar ja je moet toch wat doen. Ruim op tijd naar het vliegveld gegaan nu, want het was wel spannend of het nu allemaal goed zou gaan. Gelukkig konden we zonder verdere problemen nu gaan vliegen!

Ook de transfer van Manilla naar Cebu gaat probleemloos en onze taxi staat ons al op te wachten. Fijn om eindelijk in de Filippijnen te zijn.

1 nov. Om 01.00 uur arriveren we bij ons hotel in uptown van Cebu. We hebben een heel leuk en gezellig pensionnetje, met overal bloemetjesbehang. Na het ontbijt de fietsen weer in elkaar gezet, en ’s middags de oude stad in gefietst. Dat viel niet mee. Het verkeer is erg druk en na vijf keer vragen konden we de weg toch niet vinden. Dan maar weer terug naar het hotel en een nieuwe poging met de Jeepney. Dat is een kleurrijk busje dat volgens een vaste route de stad doorkruist. Oorspronkelijk waren dit jeeps die door de Amerikanen waren achtergelaten. De mensen zijn hier erg vriendelijk en helpen ons de juiste bus te vinden. Het is erg druk downtown, omdat het hier een feestdag is (zoals bij ons Allerheiligen). Op straat worden overal kaarsen en bloemen verkocht. De Filippinos zijn erg gelovig en 80% van de bevolking is Rooms Katholiek. Er is hier veel armoede; bedelaars zie je overal en kleine kinderen die om geld vragen. Het is wel indrukwekkend maar hier kun je als toerist beter niet in de avond rondlopen. Na een heerlijk diner de tassen weer ingepakt voor onze fietstocht van morgen. Na twee weken “rust” hebben we daar wel weer zin in, al is het hier wel bloedheet. Gelukkig fietsen we pal langs de kust met hopelijk wat verkoeling.

2 nov. Van Cebu City naar Moalboal 95 km. Vandaag weer fietsen. Het is niet makkelijk om de stad uit te komen. Er is druk verkeer en alles rijdt door elkaar, jeepney’s,  fietstaxi’s, bussen en bromfietsen enz., die ons regelmatig de weg afsnijden. Na 30 km. komen we in Carcar en steken hier het eiland over om langs de westkust verder te fietsen. Het is een erg zwaar stuk, met veel klimmen en het is erg heet. Onderweg zijn er gelukkig veel stalletjes waar we een koud colaatje kunnen drinken. Eetstalletjes zijn er niet zo veel hier, maar gelukkig hebben we altijd nog onze crackertjes met jam. Na zo’n 8 uur fietsen bereiken we ons resort Quo Vadis. Het ligt schitterend aan zee, en onze kamer met sea-view ligt zo’n 20 meter van het strand.

3 nov. We blijven nog een dagje in dit mooie oord, om lekker te luieren. ’s Morgens mooi gesnorkeld vanaf het strand hier. Je moet wel ver de zee in om bij het koraal te komen waar de meeste vissen zitten. We zien hier toch weer heel andere vissen dan in Sapi, o.a. blauwe en paarse zeesterren. Wel even schrikken van een felblauwe zeeslang, maar gelukkig schrikt die ook van ons. De rest van de dag wat gelezen en onze route uitgestippeld vor de komende weken. We moeten binnen 3 weken weer het land uit zijn, want dan verloopt ons visum. De mensen zijn hier super aardig; het is de hele dag hello sir en hello mam, zonder opdringerig te zijn. Minder is wel, dat je veel oude Europese mannen ziet lopen met een jong Filippijns meisje. Gelukkig heeft Jan al een mooie jonge vrouw, en bruin wordt ik ook al een beetje!!

4 nov. Naar Dumaguette op het eiland Negros 84 km. We fietsen helemaal naar het zuiden op het eiland via een prachtige kustweg. Dit is echt genieten onderweg, van een lekker zeebriesje en van de relaxte Filippino’s, die meestal lekker liggen te luieren voor hun huisje of armoedige hutje. Overal vandaan hoor je ze karaoke zingen, de een nog valser dan de ander, en bijna iedereen hier heeft een of meerdere hanen, die rondlopen met een touwtje aan hun poot. Vrouwen doen de was of de afwas langs de weg bij de dorpskraan of pomp.  Dit is echt het authentieke Azië. We nemen de ferry naar het eiland Negros en komen uiteindelijk aan in Dumaguette.

5 nov. Naar San Juan 69 km. We nemen ’s morgens weer een ferry naar het eiland Siquijor. Een mooi klein eilandje, wat we helemaal rond willen fietsen (75 km.) Dit valt wel erg tegen, want het is erg heuvelachtig; dus weer een zware dag fietsen. Uiteindelijk komen we tegen de avond aan in een schitterend beach en dive resort Coco Grove.

Je waant je hier echt in het paradijs. Zo’n mooi en luxe resort hebben wij nog nooit gezien. Het ligt in een mooie uitgestrekte tropische tuin aan het strand, met 2 zwembaden met bars en 3 restaurants, een vissersplek, een duik/snorkelcentrum, een massagesalon, een shop, prachtige huisjes, een mooi strand met ligbedden en parasols. Mocht je ooit deze kant op gaan, dan moet je hier beslist naartoe.

6 nov. Naar Tagbilaran 15 km. Jammer genoeg moeten we toch weer verder. Dus tegen de middag weer op de fiets gestapt en het laatste stukje van het eiland gefietst. We worden weer door iedereen begroet. Het is grappig hoe dat gaat. Eerst zien ze mij fietsen en zijn zo verbaasd dat ze alleen maar kijken. Daarna zien ze Lies fietsen en dan is het: hello, where are you going to, where are you come from enz…….Ook als we stoppen hebben wij en onze fietsen geen gebrek aan belangstelling; strong bike sir, how much does it cost enz……….Weer een ferry genomen naar het eiland Bohol. Het is al weer donker en het regent als we aankomen in deze superdrukke stad. Gelukkig vinden we snel een aftands hotelletje. Daarnaast is een restaurant, dus daar maar gauw wat gaan eten. Het blijkt van de hoteleigenaar te zijn. Het ziet er prachtig modern uit en ze hebben er verassend lekker eten.

7 nov. Naar Loboc 43 km.  We willen gaan overnachten in de beroemde Nuts Huts. Het is een lekker stukje fietsen over dit mooie eiland. Al schrikken we onderweg ontzettend van 2 hondenvangers die  2 halfdode honden over de weg lopen te slepen naar een stapel met andere dode honden. Echt verschrikkelijk om te zien. Maar goed dat ons Loes er niet bij was!. Als we aankomen in Loboc worden we aangesproken door Shootie die ons met zijn bootje naar de Nuts Huts wil brengen. Maar wij zijn eigenwijs en willen dat stuk nog wel fietsen. Nou dat hebben we geweten ook! Eerst 4 kilometer zwaar klimmen over de verharde weg en vervolgens nog 3 kilometer afdalen over een pad van rotsen en keien. De laatste kilometer van de afdaling moesten we over een steile trap naar beneden lopen met de fietsen. Gelukkig waren we al vroeg in de middag daar, zodat we de rest van de dag hadden om bij te komen. Het is een leuke plek, midden in de jungle aan een mooie rivier (een beetje vergelijkbaar met de Kinabatagan rivier in Borneo). De houten hutjes op palen zijn wel erg sober. Gelukkig hangt er een klamboe boven het bed. Een van de eigenaren is een Belg, dus daar konden we wel gezellig mee kletsen. Hij had ook veel fietsinformatie voor ons, dus dat was ook wel handig.

8 nov. Naar Sierra Bullones 60 km. Vandaag weer vertrokken (na een lekker ontbijt met yoghurt en musli). Eerst zijn we nog naar het Tarsier Sanctuary geweest, omdat dat de enige plek is waar je de –alleen in Bohol levende- tarsiertjes kunt zien. Dit zijn een soort heel kleine aapjes, met supergrote ogen en lange vingertjes. Ze wegen zo’n 150 gram als ze volwassen zijn. De gids die met ons meeliep wist er 5 te vinden. Ze slapen overdag en worden pas ’s nachts actief. Vandaar verder naar de beroemde Chocolat Hills. Om een mooi uitzicht op de hills te hebben, wachtte ons weer een heel steile klim. Omdat we daar niet zo’n zin in hadden hebben we de fietsen beneden laten staan en zijn met een tricycle mee naar boven gegaan. Jammer genoeg waren de chocolate hills echter niet bruin maar groen. Blijkbaar zijn ze alleen bruin als alles verdroogd is in het droge seizoen. Het regent hier nu regelmatig, dus alles is prachtig groen. Net voor donker in Sierra Bullones aangekomen. Een klein plaatsje, maar gelukkig hebben ze toch een soort hotel, boven een rijstopslagplaats. Ergens nog wat eten is lastiger; dus maar wat noodles en bonen gekocht voor op de hotelkamer. De mensen bekijken ons of we van Mars komen. Toeristen komen hier waarschijnlijk nooit en dat is ook wel te begrijpen.

9 nov. Naar Bato 41 km. Het is hier zo mooi om te fietsen; het is echt genieten. Overal prachtige groene rijstvelden met waterbuffels. De oogsttijd is bezig, dus vaak zien we ook rijst langs de weg liggen om te drogen. Dat het af en toe regent is voor de rijstboeren dus niet zo handig. Onderweg kopen we in een soort boerderijwinkel heerlijke buffelmelk met mangosmaak en buffelkaas. We komen om half twee aan in Ubay, en zijn dan nog net op tijd voor de boot van 1 uur naar het eiland Leyte. Om 2 uur legt de boot aan, maar die zit te vol geladen met grote vrachtwagens. Als de eerste vrachtwagen er na veel gedoe af rijdt, zakt de boot helemaal scheef in het water, bijna tegen een andere boot aan. De vrachtwagen moet met zijn voorwielen op de boot blijven om hem in evenwicht te houden. Ondertussen moeten alle andere wagens verplaatst worden naar de andere kant. Er zijn zo’n 25 man druk in de weer om het probleem op te lossen, dus de chaos is compleet. Uiteindelijk om 3.15 uur kunnen we vertrekken. Om half zeven komen we aan in Bato en vinden gelukkig snel een hotel. Helaas weer geen warme douche, waar we nu toch wel naar uitkijken. In het enige restaurant in het stadje is nagenoeg alles wat wij willen bestellen op. 

10 nov. Naar Padre Burgos 62 km.  Eerste dag op het eiland Leyte. Een mooie route gefietst door kleine dorpjes. Blijkbaar is het hier zaterdag wasdag, overal langs de weg zijn vrouwen de was aan het doen in de rivier. Soms zelfs bij de waterbuffels. Ook de kinderen worden gewassen. Onderweg een paar kleine regenbuitjes. Dit eiland lijkt nog wat primitiever, dan de andere eilanden. We vinden een aardig dive-resort om te overnachten, waar we eindelijk weer eens een warme douche hebben. Ook wij doen maar mee met de wasdag, want we hebben bijna geen schone kleren meer.