Meer Filippijnen en Saigon

11 nov. Padre Burgos Sogod Bay Resort. Het heeft de hele nacht hard geregend en ’s morgens regent het nog steeds. Gelukkig hebben we gisteren al besloten om hier een extra dag te blijven, zodat we de was kunnen drogen. Toch is het vroeg opstaan omdat we om 8.30 uur meegaan met de boot om te snorkelen bij Zacks Cove en Adrians Cove. Na het ontbijt wordt onze uitrusting aangemeten, met zelfs een wet-suit en flippers. Het is wel even persen om alles erin te krijgen, maar het lijkt net echt. Alle gasten van het kleine resort gaan mee om te duiken of te snorkelen. Het is gezellig aan boord met koffie en koekjes. Het begint steeds harder te regenen, maar in het water merk je er niets van. De eerste keer dat we vanaf de boot te water gaan is wel wat eng, maar het went snel. Het koraal ligt veel dieper en je kijkt zo neer op grote scholen met vissen van allerlei soorten. Na een uurtje gaat de boot verder naar het volgende rif en gaan we nog een keer te water. Ondertussen blijft het maar regenen. Na ruim 4 uur gaan we weer terug naar het resort. Jammer genoeg hebben we geen schildpadden gezien (de duikers wel).

12 nov. Naar Hilongos 69 km. Vandaag weer verder met de fiets, eerst naar Bontoc aan de oostelijke kant van het eiland en van hieruit dwars door het binnenland naar Hilongos. Het regent weer bijna de hele dag zachtjes. We vinden wel een superleuk pension “Lyra”. Met de aardige eigenaar Mel, die als kapitein op een internationaal schip al de hele wereld gezien heeft, gezellig zitten kletsen, met 2 liter bier erbij. Het is hier supernetjes, met overal frutsels en tierlantijntjes. ’s Avonds geen enkel fatsoenlijk restaurant kunnen vinden. Ook nog even de plaatselijke kermis bezocht, met een reuzenradje en allerlei simpele spelletjes.

13 nov. Naar Ormoc 85 km. Het is gelukkig weer lekker weer als we beginnen te fietsen, maar rond de middag begint het alweer te regenen. De weg loopt langs de kust en is redelijk vlak. We fietsen weer dwars door allerlei kleine dorpjes. Iedereen leeft hier pal langs de weg. Sommige hutjes worden letterlijk op de vangrail gebouwd. Het is een lange route, maar verveelt nooit. Als we stoppen bij een bake-shop zien we zelfs 2 varkens gemoedelijk naast elkaar in een fietstaxi zitten. We overnachten net voor Ormoc in het Sabin Resort, vlak aan zee. In de lobby van het resort staat al een gigantische kerstboom opgesteld.

14 nov. Naar het eiland Camotes  ’s Morgens nog wat bij het zwembad rondgehangen, maar  w e hebben het niet zo naar de zin in het (te) dure Sabin Resort , dus fietsen we maar weer door naar Ormoc. Een superdrukke hectische stad, dus om daar te blijven zien we ook niet zo zitten. Dan maar de boot genomen naar Camotes eiland. Op zee zien we veel vliegende vissen. Het lijken net vogels; ze komen plotseling uit het water, vliegen een stuk en duiken dan weer onder. ’s Middags om half vijf komen we daar aan. Het resort waar we naar toe willen is echter nog ongeveer 30 km. fietsen, dus dat gaan we niet meer redden voor het donker. Na stevig onderhandelen met een jeepney chauffeur, die eerst 1500 pesos vroeg, terwijl we uiteindelijk 700 betaald hebben, komen we om 6 uur in het pikdonker aan in het resort. Maar goed dat we niet zijn gaan fietsen, want we rijden hier echt door the middle off nowhere en het is overal echt pikdonker, er is geen enkele straatverlichting.

15 nov. Rondje eiland van 46 km. Dit is wel echt een heel mooi eiland. Het meest ongerepte eiland dat we gezien hebben. De weg is meestal redelijk, maar ook regelmatig erg slecht en soms onverharde stukken. Na lang zoeken komen we bij Lake Danao uit; een supergroot meer. Het is soms ongelooflijk hoe de mensen hier wonen, letterlijk met hun hutje midden in de jungle. Vaak hebben ze ook een stier, varken of geiten bij hun huisje rondlopen. Hun leven is wel simpel. Ze lopen de jungle in om wat hout te sprokkelen om een vuurtje te stoken onder de kookpot of wat bamboe om het huis te repareren. Het is wel een schril contrast met de luxe beach resorts, waar alle toeristen verblijven. Soms voelen we ons daar wel eens ongemakkelijk bij, maar van de andere kant betekent dit ook weer banen voor hen. We overnachten in een mooi hotel, met zwembad en prachtig uitzicht op de zee vanafhet balkon, waar we de enige gasten zijn.

16 November  Rondje eiland 52 km

Voordat we ontbijten duiken we nog even ons privé zwembad in. We zijn immers de enige gasten. Daarna beginnen we aan onze tocht rond het gedeelte Poro van het eiland. Het begint met een stevige klim, zodat we weer meteen in de pedalen moeten. Daarna volgt de weg de prachtige kustlijn en is het gelukkig wat vlakker. Als we stoppen bij een bakeshop voor onze lunch raken we aan de praat met een priester die hier werkt en ook mensen in Nederland kent. Lunchen is hier wel een probleem. Je kunt hier langs de weg nauwelijks iets eetbaars vinden, afgezien van de zoete broodjes in de bakeshops, maar die komen ons onderhand onze neus uit. Na Poro fietsen we naar een resort in het andere deel van het eiland (San Francisco). De twee gedeelten zijn via een nauwe doorgang met elkaar verbonden. Het is opvallend dat de kleine dorpjes op het eiland bijna allemaal Amerikaanse of Spaanse namen hebben. (Santiago, San Francisco, Esperanza, San Jose of Mc Arthur). We willen de kustweg volgen en negeren de wegwijzers. Dat hebben we wel geweten ! Flink klimmen op een keienweg in de hitte. Gelukkig blijven de fietsen heel. De beloning volgt als we het resort bereiken. Prachtig gelegen, pal aan zee met super de luxe kamers.

17 nov. Omdat we het hele eiland inmiddels gezien hebben blijven we vandaag de hele dag in het resort. Het is prachtig weer en we genieten van het strand, de zee en het mooie zwembad.

18 nov. En 19 nov. Naar Cebu City 40 km. Vandaag gaan we weer terug naar Cebu, omdat we (denken dat we) morgen naar Vietnam vliegen. We fietsen terug naar de haven van Poro en nemen daar de ferry van 11 uur. Aangekomen in Cebu vinden we ons oude hotel weer terug. Toch maar even informeren of ze het verpakkingsmateriaal van onze fietsen toevallig nog hebben bewaard. Gelukkig hebben ze de dozen nog niet weggegooid en kunnen we die weer gebruiken. Het plastic is wel weg, dus moeten we erop uit om nieuw plastic te kopen/krijgen. Alle fietsenmakers in downtown zijn we afgeweest, maar geen plastic te krijgen. Bij een fruitstalletje wat foamplaatjes kunnen bemachtigen. Uiteindelijk komen we erachter dat we pas een dag later naar Vietnam vliegen. Balen dat we een dag te vroeg hier zijn, want Cebu City hadden we al gezien, en is geen leuke stad.

We zijn blij dat we naar Vietnam kunnen gaan, maar we hebben wel erg genoten van de Filippijnen. De meest typische dingen van de Filippijnen vinden wij:

- de relaxte, vriendelijke en vrolijke mensen

 - de godsdienstige spreuken en afbeeldingen overal

 - iedereen spreekt Engels, en alles staat in het Engels aangegeven

- de kleurrijke jeepney’s, overvol met mensen

- de waterbuffels in de rijstvelden                  

- de mooie hanen aan een touwtje langs de kant van de weg

- de kleine winkeltjes achter tralies; grotere winkels en restaurants hebben bewakers

- overal bakeshops met zoete broodjes

- het vieze  eten op straat; alleen bij de resorts en grotere hotels kun je fatsoenlijk eten.

- de vele mooie resorts aan zee.

 20 nov. Baaldag!!! Eerst alweer gedoe bij het inchecken, omdat we 5 kilo overgewicht hebben volgens de incheckbalie. We hebben echter exact hetzelfde als vorige keer, toen we ook met dezelfde maatschappij vlogen. Om een flinke boete te voorkomen moeten we onze bagage gaan reorganiseren en trekken we zoveel mogelijk kleren aan en proppen we onze zakken vol. Na een half uur lukt het ons om op het toegestane gewicht te komen. We zweten ons kapot in al die kleren!  Gelukkig loopt bij de douane alles soepel, en krijgen we zonder verdere problemen een visum voor Vietnam. Dat was nog wel spannend, want  het visumburo had op het approvalformulier wel al onze voornamen vermeld, maar geen achternamen. Ze snappen hier niet, dat je zoveel voornamen kunt hebben. Als we om 1 uur ’s nachts buiten komen met onze ingepakte fietsen en bagage,  blijkt dat het hotel geen vervoer heeft geregeld. Na lang onderhandelen brengt een minibusje ons naar het geboekte hotel. Daar blijkt, dat we nog veel teveel betaald hebben. Tot overmaat van ramp laat Jan zijn vest met paspoort in het busje liggen en we weten geen naam van de taxi. Gelukkig komt de chauffeur na een uur het vest met paspoort zelf terugbrengen, maar moet hier wel weer 100.000 dong voor hebben. (Is ongeveer 4 euro). Eind goed al goed, als blijkt dat we van het hotel een upgrade krijgen naar een super de luxe suite, compleet met bubbelbad, badjassen etc. Om 3 uur kunnen we eindelijk gaan slapen, ieder in een eigen kingsize bed.

21 en 22 nov. Ho Ci Minh City (Saigon). Na een heerlijk ontbijt, gaan we eerst naar de Chinese ambassade om een visum voor China aan te vragen. We besluiten om te gaan lopen, om zo al meteen wat van de stad te zien. Niet zo’n goed idee, want als we na 11 uur bij de ambassade aankomen is die al gesloten. Ho Chi Minh is een mooie stad, tenminste het deel dat wij hebben gezien, maar ontzettend druk, vooral met brommers. Je kunt de straat niet oversteken zonder je leven te riskeren, en gelukkig wordt je soms door de toeristenpolitie geholpen. Gemotoriseerd verkeer heeft hier altijd voorrang op voetgangers of fietsers, zelfs op zebrapaden.

We bezoeken het Reunification Palace en krijgen daar een rondleiding met gids, die vertelt over de hereniging van Noord- en Zuid Vietnam in 1975. Tegenwoordig wordt dit paleis nog gebruikt voor ceremoniële en officiële gelegenheden. De volgende dag vroeg opgestaan om weer naar de ambassade te gaan, ditmaal met de taxi. Zoals wel verwacht, waren er direct al problemen. We moesten een letter of invitation hebben en boekingsbevestigingen van alle hotels in China tijdens onze reis, en een retour vliegticket. Na wat tegensputteren, is het ook voldoende om slechts 1 hotelbevestiging te hebben. Dus gaan we bij een hotel vragen of we even op hun computer een hotel mogen boeken, via booking.com, want dat kun je namelijk gratis weer annuleren. Dat lukt, en we gaan weer terug naar de ambassade. Daar moeten we per persoon een formulier van 6 kantjes invullen en samen met al onze paperassen naar het loket. Jammer, maar helaas, alle moeite voor niks; want ze accepteren niet, dat we geen vliegticket rechtstreeks vanuit China naar huis hebben. Ook blijkt het al een probleem te zijn om met de fiets China binnen te komen. Met de fiets China verlaten is helemaal onmogelijk. Uiteindelijk worden we afgepoeierd, met de mededeling, dat we het in Hanoi nog maar eens moeten proberen. We krijgen niet het gevoel dat we echt welkom zijn in China, en de vraag is of we er wel heen (kunnen) gaan. De fietsen weer uitgepakt en in elkaar gezet. Gelukkig zijn ze weer heel aangekomen!  Ook moesten we vandaag helaas toch weer verhuizen naar een goedkopere kamer.

23 en 24 nov. We hebben een tour geboekt naar de Mekong Delta, en vertrekken ’s morgens al vroeg met de bus. Na aankomst in My Tho, gaan we met een boot langs de eilanden en leggen aan bij Unicorn eiland. Daar bezoeken we een bijenfarm en drinken thee met honing. Dit alles is natuurlijk alleen maar bedoeld als verkooptruc. Vandaaruit gaan we met roeibootjes door een smalle rivier verder. Ook weer erg toeristisch allemaal. Dan weer verder met de motorboot naar Ben Tre, waar we een cocossnoepfabriekje bezoeken. Ook dit is natuurlijk weer bedoeld voor de verkoop; maar ze zijn ook wel erg lekker, die snoepjes. De lunch was op z’n zachtst gezegd niet veel soeps. Met de boot weer verder naar een soort theetuin, waar traditionele vietnamese muziek werd gemaakt en we lokaal fruit konden proeven en thee drinken.

Ons hotel voor de overnachting ligt in een onguur buurtje, maar de kamer valt gelukkig wel mee. De volgende morgen weer vroeg de boot in naar de floating market  van Cai Rang. Een kleurrijke wirwar van allerlei kleine en grotere boten met vooral fruit en groenten. Regelmatig komt er een bootje aan onze boot aanhaken om koffie, ananas of bananen te verkopen aan de toeristen. Vervolgens gaan we kijken bij een rijstnoedels-fabriekje. Mooi om te zien hoe deze noedels allemaal nog met de hand worden gemaakt. Eerst worden er een soort grote dunnen pannekoeken gebakken van rijstmeel met tapioca. Deze worden een dag buiten gelegd om te drogen. Daarna worden ze door een snijmachine gehaald en zijn het noedels.  Als het begint te regenen moet de hele handel snel naar binnen worden gehaald. Na nog een bezoekje aan een rijstfabriek en een lunch aan de rivier, vertrekt de bus weer terug naar Saigon.